in memoriam Joop Pieëte

Laatste nieuws

in memoriamDeze zomer overleed JoopPieëte. Hij was de drijvende kracht achter de JPS studio, samen met zijn vrouw Loes. We delen graag de prachtige toespraak die Fred Meijer hield bij het afscheid. 

Het lijkt wel zo’n onmogelijke opgave die een Zenleraar aan zijn leerling geeft. ‘Beschrijf Joop Pieëte in een paar minuten.’ Het is eigenlijk niet te doen. Maar toch ga ik het proberen.

Ik ben Fred Meijer. Stemacteur. En ik denk dat het eind jaren 80 was, dat ik met Joop en Loes in contact kwam. Eerst nog hier, in Naarden, en later in hun studio in Hilversum.

Ik heb ontzettend veel, en vooral met ongelooflijk veel plezier, samengewerkt met Joop. Hij achter de mengtafel, al regelend, knippend en schuivend en ik achter de microfoon. Wat hebben we samen in al die jaren een tekenfilmkilometers gemaakt.

En daarnaast hebben we heel veel met elkaar gesproken. Voorafgaande aan elke sessie, meestal in de vroege ochtenduren, en in de pauzes tussendoor.

Tijdens een van deze gesprekken, misschien wel 15 jaar geleden, vroeg Joop ineens, zomaar uit het niets:

-  ‘Zeg Fred, als ik er ooit niet meer ben hè, zou jij dan wat willen zeggen?’

-  Ik zei: ‘Joop, dat is nogal wat. Meen je dat ècht?’

-  ‘Ja,’ zei ie, ‘Zou je dat willen doen?’

-  ‘Tja,’ zei ik, ‘Goed dan.’

En toen kwam z’n volgende vraag.

-  ‘Wil je ze dan wèl ’n beetje laten lachen? Het moet niet te serieus worden hoor!’

-  ‘Ja maar Joop, dan zijn we natuurlijk niet zo vrolijk, dat snap je toch? Dat kan toch niet?’

-  ‘Jawel joh! Dat is toch leuk? Vertel maar gewoon ’n paar moppen. Doe je dat? Moet je wel doen hoor!’

Samenwerken met Joop was niets minder dan een Feestje. Met een hoofdletter F. Dus ik zorgde elke keer dat ik al bijtijds aanwezig was. Hij vroeg altijd eerst: ‘Koffie?’ Hij wist dat ik nooit koffie dronk, maar wij hadden een raar soort humor samen. Dus ik zei: ‘Ja lekker.’ Waarna hij water opzette, voor kruidenthee. Joop had in z’n ene hand een sigaret, en met z’n andere hand deed hij suikerklontjes in z’n koffie. ‘Het moet wel ’n beetje zoet zijn hoor.’ Hij nam een slokje. ‘Ik doe er nog een paar klontjes bij. Anders word ik niet wakker.’

En zo begon onze dag, twee mannen, aan een immens grote ovalen houten tafel. En vóórdat we aan het werk gingen, bespraken we dan van wereldpolitiek tot nieuwe schoenen, van vakantiebestemmingen tot vrouwelijk schoon. Van voetbal hadden we geen van tweeën verstand. Toch bespraken we de wedstijden van het afgelopen weekend, ook al hadden we er letterlijk geen bal van gezien. ‘Heb je nog wat leuks meegemaakt?’ vroeg Joop altijd. Want - als er één ding was dat ons bond, dan was het wel de al eerder genoemde humor; moppen, raadsels en woordspelingen.

‘Zeg Joop, zal ik naar de droge ruimte gaan?’ De inspreekruimte moest natuurlijk zo ‘droog’ mogelijk klinken, geen galm en zo. Dus die noemden wij de droge ruimte. En het toilet ernaast de natte ruimte. ‘Eerst nog effe een sigaretje,’ zei Joop. En vervolgens kwam zijn befaamde uitspraak: ‘Het moet natuurlijk niet op werken gaan lijken.’

Maar dan liep ie moeizaam met z’n zere knieën de trap af, regelde alles in en gingen we van start. En dat ging als een speer, want wij begrepen elkaar volkomen. We wisten allebei precies hoe we het wilden hebben, en vooral ook wat we aan elkaar hadden. Tussendoor werd er regelmatig een aflevering gewisseld. En dat waren de momenten dat we weer even los gingen.

-  Joop: ‘Zeg Fred, ben jij naar de kapper geweest?’

-  ‘Nee Joop.’

-  ‘Zie je! Dat dacht ik al.’

-  Of – ‘Hee Fred, komt jouw kapper uit Australië?’

-  ‘Hoezo?’

-  ‘Nou, je haar Sydney!’

-  Ik: ‘Weet jij het verschil tussen mij en een vloerkleed?’

-  Nee.’

-  ‘Ik moet elke morgen vroeg op. Het vloerkleed kan heerlijk blijven liggen.’

-  Joop: ‘Wat zeg je tegen een gorilla met bananen in z’n oren?

    … Maakt niet uit. Hij hoort je toch niet.’

En dan zei Joop:

-  ‘Zal ik weer in opname gaan Fred? Ben je d’r klaar voor? Zal ik dan op de play gaan drukken?’

-  ‘Ja dat is goed.’

Waarop ie opstond en naar de WC liep om op de plee te gaan drukken. Door het dunne wandje heen hoorde ik hem schateren.

Op een ochtend kwam ik in de studio, Joop en Loes waren ’n beetje prettig zenuwachtig:

-  ‘Fred, er komt een nieuwe serie aan. Uit Japan, iets met kleine beestjes die je kunt verzamelen, een soort rage.’

Het ging om Pokémon. Deze serie is nu in z’n zeventiende seizoen en ik spreek er nog steeds voor in. Pokémon is dus bij Joop en Loes begonnen en blijft voor mij voor altijd met ze verbonden.

En - het begon als een soort grap. Joop bedacht als variant op het Gouden Kalf, de Zilveren Koe, voor het nasynchronisatievak. En zo brachten Joop en Loes, in een feestelijke en ongedwongen setting, mensen uit allerlei disciplines van de inspreekwereld bij elkaar. En Joop liep op deze jaarlijkse avond trots in de rondte, als de Pater Familias. Nee de Pater Cartoonias. Tijdens deze avond werd de Zilveren Koe uitgereikt. Toen de organisatie later door anderen werd overgenomen, heeft Joop er zelf ook een mogen ontvangen, voor al zijn geweldige werk. Het is inmiddels uitgegroeid tot een uniek en groots evenement. Ook een paar maanden geleden was Joop erbij, als eregast. Mijn vrouw Edna - en ik deden die avond een optreden, vol gekke grappen over het inspreekvak. Ik zag Joop in het publiek staan, steunend op zijn stok, zijn hoofd achterover, de tranen uit zijn ogen vegend.

Terug naar de studio in Hilversum. Doordat ik het al zoveel jaren doe - zit, wat ik inspreek, meestal meteen al aardig goed op de plek. Maar als dit ’n aantal keren achter elkaar gebeurt, zegt Joop:

-  ‘Ja zo is er voor mij geen gein meer an. Dan heb ik niks te doen. We gaan een gokpotje maken. Als jij meteen goed zit, doe ik er een stuiver in. Als je te laat bent, kost het jou een stuiver.’

Of: ‘Joop, wat een fijne hoofdtelefoon is dit. Zit lekker.’ Joop: ‘Ja? Neem maar mee.’ En dat meende ie echt. Ik gebruik deze hoofdtelefoon nog steeds.

Fred, het is pauze. ‘Wil je een soepie?’ Ook dit was een vaste grap. Want hij wist dat ik niet van deze soepjes hield. Maar hij bleef het iedere pauze vragen. Maar op een keer vroeg ie dóór: ‘Waarom niet?’ Tot dan toe kon ik ontsnappen met een grapje, maar nu niet. ‘Nou, omdat er zoveel E-nummers in zitten. Heb je daar wel eens van gehoord?’ Joop: ‘E-nummers? Ja natúúrlijk! Maar die vind ik juist het lekkerst! D’r kunnen voor mij niet genoeg E-nummers in zitten!’ Meestal lachten we ons zo gezellig door de pauze heen. Wat kòn Joop dat toch aanstekelijk, zijn nadrukkelijk aanwezige buik genoot schuddend mee.

Maar regelmatig konden we ineens ook wel serieus zijn. En spraken we over de wezenlijke dingen van het leven. Dan zag ik een heel andere man. Een kwetsbaar, zeer gevoelig mens. Daarna zwegen we samen. Ik etend van m’n tosti, Joop al rokend, zijn soep slurpend.

Oh ja, die tosti, dat was ook zowat. Joop wist dat ik vegetariër ben. ‘Is dat niet gevaarlijk?’ En bij de tosti kwam steevast: ‘Zal ik er een plakkie ham tussen doen? Dat is lekker hoor!’ En ik zei natuurlijk altijd ja. Waarop hij dan weer zuchtend een vegatosti met geitenkaas voor me maakte.

Een aantal sessies sprak ik tegelijkertijd in met mijn gewaardeerde collega Martin van den Ham. Joop: ‘Mag je wel met hem werken dan? D’r zit toch ham in? Dat mag jij toch niet?’

Zo hadden wij ook een vast afscheidsritueel. Joop liep, ondanks zijn pijnlijke knieën toch iedere keer met me mee de trap af. En dan nog even babbelen bij de auto. En één van die keren denk ik - wat is dat nou? Ik zie een extra letter staan op mijn kentekenplaat. Die had hij er voor de grap met een watervaste stift bijgetekend. Die letter is er nooit meer helemaal afgegaan.

Dan reed ik weg over het grindpad, en zag ik Joop in mijn achteruitkijkspiegel staan zwaaien. Waar gebeurt dat, dat de baas van een studio je uitzwaait? En dat iedere keer weer. Jarenlang.

Joop. De unieke persoonlijkheid, de eigengereide man, die zijn vak uitoefende met hart en ziel, de gezelligheidsmens, de grappenmaker met een onvoorstelbaar warm hart, de ondeugende jongen, vermomd als volwassen man met een baard.

Toespraak door Fred Meijer, tijdens de plechtigheid voor Joop Pieëte op donderdag 21-08-2014

joop pieete foto

feb 27, 2024

DeAansluitwijzer.nl

jun 27, 2023

nieuws juni

mrt 27, 2023

nieuws maart

jan 20, 2023

nieuws januari

jul 03, 2022

Video On Demand

nov 30, 2021

Podcast De Stemmencast

dec 22, 2020

Covid-19 coronavirus 9

jul 04, 2020

Covid-19 coronavirus 8

jun 09, 2020

Cultuur in Actie

jun 05, 2020

Covid-19 coronavirus 7

mei 22, 2020

Covid-19 coronavirus 6

mei 09, 2020

Covid-19 coronavirus 5

apr 17, 2020

Covid-19 coronavirus 4

apr 11, 2020

Covid-19 coronavirus 3

mrt 28, 2020

Covid-19 coronavirus 2

mrt 18, 2020

Covid-19 coronavirus 1

apr 12, 2019

Creatieve Coalitie

mrt 04, 2019

Samen1Stokje 9

sep 13, 2018

Laat je horen

jul 02, 2018

Zilveren Koe Gala 2018

jun 07, 2017

Samen1Stokje 8

mei 19, 2017

Zilveren Koe Gala 2017

feb 01, 2017

Samen1Stokje 7

aug 15, 2016

in memoriam Wim Pel

jun 17, 2016

Zilveren Koe Gala 2016

mrt 27, 2015

Zilveren Koe Gala 2015

mrt 16, 2015

Samen1Stokje 6

okt 07, 2014

Samen1Stokje 5

jun 02, 2014

Samen1Stokje 4

apr 03, 2014

Samen1Stokje 3

apr 03, 2014

Zilveren Koe Gala 2014

sep 25, 2013

Samen1Stokje 2

jun 28, 2013

Samen1Stokje 1

mrt 27, 2013

Zilveren Koe Gala 2013

aug 21, 2012

in memoriam Ger Smit

apr 10, 2012

in memoriam Bram Bart

mrt 27, 2012

Zilveren Koe Gala 2012

mrt 22, 2011

Zilveren Koe Gala 2011