Jürgen Theuns: "Was ik niet net zo nieuwsgierig?"
Een tijdje geleden was ik door een bestuurslid van Samen1Stem uitgenodigd om ter inspiratie eens een bestuursvergadering bij te wonen, en maandagvond 11 maart 2012 was het zover. Deze vergaderingen worden telkens bij een ander bestuurslid thuis gehouden en deze keer was het de beurt aan Thijs van Aken, en dat betekende voor mij: op de fiets naar IJburg. Thijs en zijn vrouw Hilke hebben een bijzonder ontwapenend dochtertje. Ze heet Madelief en ik heb haar al meerdere malen bij premières ontmoet, maar vanavond zou ik haar niet zien, want ze lag natuurlijk al te slapen.Kun je je nog herinneren hoe oneerlijk je het vroeger altijd vond als er bezoek kwam terwijl jij al in bed lag? Hoe konden je ouders nou van je verwachten dat je zoet zou gaan slapen met al die spannende stemmen die elkaar eerst nog duidelijk verstaanbaar beneden in de gang begroetten, om daarna naar de huiskamer te vertrekken waar de meest lekkere dingen op tafel stonden? Dan hadden ze een gesprek waarvan ze vonden dat jij er als kind niet bij hoefde te zijn, maar waarom klonken dat soort gesprekken altijd zo gezellig? Door het feit dat er af en toe een duidelijk verstaanbaar woord te horen viel, werd je nieuwsgierigheid geprikkeld, je wilde alles horen! Heel stilletjes stapte je je bedje uit en je liep zó zachtjes de trap af, dat niemand er achter zou komen dat jij nog niet sliep. Je maakte het jezelf gemakkelijk op de onderste tree en luisterde aandachtig... tot je vader plotseling de deur van de gang opendeed en iedereen je in je pyjamaatje zag zitten.
Ja hoor, daar zat Madelief ons ondeugend lachend aan te kijken, en wat voelde ik me opeens verwant met haar. Want was ik niet net zo nieuwsgierig geweest als zij? Nieuwsgierig naar de theatrale bestuursleden met hun herkenbare stemmen, naar de verhitte discussies over de toch wel lastige onderwerpen en ten slotte naar wat er te eten en te drinken zou zijn? Het verschil met haar was alleen dat ik als volwassen zelfstandig ondernemer deelnam aan de vergadering over de toekomst van het veld waarin ik zelf met zo veel plezier werkzaam ben. Ook al zat ik dan bij gebrek aan normale stoelen op Madelief haar kinderstoeltje.
Als ik terugdenk aan de vergadering, dan zijn twee dingen me vooral bijgebleven: de liefde en het respect waarmee Samen1Stem haar doelen probeert te verwezenlijken. Liefde voor de nasynchronisatievak in al zijn facetten en respect voor iedereen die in dat vak werkzaam is, of het nu als stemacteur, regisseur, technicus, studiodirecteur of producent is. Ik denk dat er zeker veranderingen nodig zijn in ons veld, en ik ben er van overtuigd dat dat alleen kan op een manier die zo min mogelijk pijn doet. Ook al zal dat aardig wat tijd kosten.
Het is een aanrader om op de uitnodiging eens een keer te komen kijken in te gaan, mocht je die krijgen. Ik zal daarom ook niet vertellen wat er aan het eind van de vergadering nou op tafel kwam, wat eten en drinken betreft. Sommige dingen moeten geheim blijven. Ik dank het bestuur voor hun openheid, en ik sluit niet uit dat ik naast een column eens een mooie bijdrage zal leveren aan S1S. Ook al staat die gedachte bij mij nog een beetje in de kinderschoenen.